Rootsville

Gevarenwinkel #26 (zaterdag)
PD Martin Band - Red Red - Richville - Caitlin Krisko & The Broadcast - Mr. Paul & The Lowriders
Xander & The Peace Pirates - Stef Camil Carlens & The Swoon - JJ Thames & Luca Giordano Band
After party: David Roinaldo & The Dice
Varenwinkel (zaterdag) (25-08-2024)
reporter: Marcel & photo credits: Freddie

info organisatie: Gevarenwinkel Festival

© Rootsville 2024

Na het verwerken van hetgeen wij gisteren hadden gezien en gehoord, zaten we al aan de 2de en laatste dag van deze 26ste editie. Er werd regen opgegeven, wat geen leuk vooruitzicht is, maar laat ons hopen dat dit niet te veel roet in het eten zou gooien. We zouden het wel zien.

Stralende blauwe lucht en een mooi zonnetje toen ik richting de camping van het festival reed, waar er naar goede traditie spek met eieren werd geserveerd. Ondertussen konden de kampeerders genieten van The Cover Up, leuk bandje die fijne verwerkte en aangename covers bracht. Ideaal om te genieten van een aperitiefje.

Niet minder dan 8 bands zouden vandaag het beste van zichzelf geven, zij het in de grote tent dan wel in de Rootstent. Daar werd alvast de start gegeven door Richville.
Deze band mixt Delta blues en boogie en steekt er soms zelfs een streepje secondline New Orleans in. Twee cd’s al op hun visitekaartje, waarvan de laatste, “Raw” al dateert van 2021. Richville bestaat uit Richard van Bergen (gitaar en zang) en Jody van Ooijen (drums).

Gezien het vroege uur was er nog niet heel veel volk op het appel verschenen. Ze hadden alvast geen gelijk gehad want dit was een knaller van een opener. Kleine bezetting maar met hun tweeën klonken ze als een complete band. Met ‘All Alone’ werd de tweede dag in gang getrapt. Onmiddellijk gevolgd door ‘Come On Set Me In’ en ‘All I Want’. Dit was boogie en blues old style. Me like!

Het kostte deze twee heren ook niet veel moeite om een overstapje te maken naar de New Orleans sound, lijk ‘Love Yourself of ‘Junk In The Trunk’. Fijne set brachten deze twee en ik was direct wakker, dit is echte juke joint muziek. We gingen naar het einde toe met ‘Give Me Your Hart’ en ‘Ain’t Waisting Time’. Dit was al lekker en mijn dag was goed begonnen.

Even verhuizen naar de grote tent waar Mr.Paul & The Lowriders hun opwachting zouden maken. Mr.Paul ofte Paul Van Bruystegem aka Lange Polle is nog steeds goed gekend van zijn tijd bij Triggerfinger. Vorig jaar bracht hij zijn eerste album uit met als titel “Ungarde Toughts”.

Vorig jaar bracht hij zijn eerste album uit met als titel “Ungarde Toughts”. Paul trekt live met zijn nieuwe muziek naar clubs en festivals en dat doet hij met een indrukwekkende groep van collega's zoals Stoy Stoffelen (drums), Matthias Moors (bas), Patrick Cuyvers (toetsen), Jan Oelbrandt (pedal steel en gitaar), Alain Louie (zang en gitaar) en Tijs Vanneste (zang en gitaar). Bovendien springen sporadisch Sam Vloemans (trompet en percussie) en Frank Deruytter (sax) mee op het podium om het gezelschap van Mr. Paul als special guests te vervoegen, zoals vandaag ook het geval was. Benieuwd wat dit zou geven.

Starten deden de mannen met het instrumentale ‘Blue Moon’, waarna de honneurs werden waargenomen door Tijs Vanneste met ‘Lone Rider’. Speciaal was het wel want ‘Out Of The City’ had een psychedelische klank maar door het geweldig trompetwerk van Sam Vloemans, zat daar ook een Spaans tintje aan. Hierna leverden de mannen een topversie af van Timmy Thomas’ ‘Why Can’t We Live Together’. Het was allemaal zeer genietbaar met toppers van muzikanten die eigenlijk de band dragen want Mr Paul zelf is niet meer dan man van weleer.

Maar na een sterk begin, kabbelt het allemaal zo een beetje verder. Klein dipje in de set vond ik en soms ietwat rommelig. Gelukkig kwam het terug goed bij ‘Cinnamon Blood’ en ‘Low Rider’.

Algemene verhuis naar de rootstent voor de komst van PD Martin. Kortgeleden nog maar gezien op de Blueshappening in Zelzate, waar hij alvast een zeer goede indruk had nagelaten. PD Martin ofte Piet Vercauteren is al een hele tijd bezig met muziek maken in allerlei bands. Enkele jaren geleden besliste hij zijn eigen band te starten om zijn zelfgeschreven nummers te spelen als zanger-gitarist. Dus richtte hij deze powerband op met Joris Holderbeke op bas, Rien Gees op drums en Hein Mandos aan de keys. Met funk als drijfveer brengen ze soul en blues, puur en beklijvend.

Met funk als drijfveer brengen ze soul en blues, puur en beklijvend. Als van ouds stevig van start met ‘Wild River’ en ‘Bartender’. Ondertussen begon het publiek stilaan de tent binnen te druppelen. De mot van de avond ervoor was blijkbaar wat aan het verdwijnen. ‘Artificial State Of Misery’ was dan weer een eigen song en de band nam ons mee naar de ‘Costa Del Sol’. Funk, rock, blues, deze mannen brengen het allemaal.

Met Hein aan de keys in de band krijg je ook een andere sound dan wanneer ze in trio spelen. Ze bezitten dan ook een geweldige bassist. ‘Come To Bed’, ‘Guitar Hurricane’ en ‘Izabella’ volgden in snel tempo. Jammer dat door het mooie weer, de mensen liever op het plein vertoefden waardoor de band speelde voor slecht een halfvolle tent. PD liet het niet aan zijn hart komen en snelde richting aankomst met ‘Baby What’s Wrong’ en ‘That’s My Gal’. Alweer een mooie prestatie van onze Piet.

De volgende band in de rij kende ik van haar noch pluimen. Een Britse band genaamd Xander & The Peace Pirates. Wat opzoekwerk drong zich dan ook op. De band bleek een vijftal jaren de huisband te zijn geweest in de iconische Cavern Club in Liverpool en te hebben gediend als support act voor onder andere Joe Bonamassa. Afwachten wat het zou worden was dan ook de boodschap.

De band bestaat uit de broers Keith en Stuart Xander, Mike Gay (gitaar), Joel Goldberg (bas) en Adam Goldberg (drums). Let trouwens op Keith die geboren is zonder rechterarm en die speelt met een prothese en haak met een plectrum aan het uiteinde. Het begon allemaal wel heel sterk met ‘Fire’ en ‘We All Cry’, waarna de kreet ‘Peace And Love” weerklonk.

Keith heeft een heel speciale stem en zoals ik zei, het begon goed. Met ‘Rain’ en ‘Manscape’ lukte het allemaal nog wel maar nadien verwaterde voor mij het geheel en kon het mij niet meer boeien. Er bestaat natuurlijk een publiek voor dit soort muziek en die genoten er natuurlijk van.

Met Red Red kregen we terug een Belgische band. De band wordt geregeld vernieuwend genoemd in de hedendaagse blues scene. Nieuw in de zin dat er hier gebruik wordt gemaakt van draaitafels die het scratchgeluid gebruiken waardoor geprobeerd wordt om zo het jongere publiek warm te maken voor bluesmuziek. Tja, wat moet je daarvan denken?

De band bestaat uit de Amerikaanse songwriter Tom Beardslee, gitarist Steve Ceulemans, drummer Pieter Vandergooten, bassist Chris Forget en de man aan de scratchin’ machine DJ Courtasock. Sinds de band hun album “Alabama Kid”, vorig jaar, heeft uitgebracht is ondertussen ook Arianne Van Hasselt een vast lid van dit geheel geworden.

We kregen een elektronisch begin met heel wat scratch, waarna de band inviel en de slide werd bovengehaald bij ‘Alabama Kid’. Speciaal allemaal maar wel mijn “meug” gelijk ze bij ons zeggen. Dan volgde ‘The Cuckoo’, een oud Engelse folksong maar nu in een schitterend modern jasje gestoken. Steve Ceulemans ontpopt zich alweer tot guitarwizzard maar heel de band speelt op niveau. Het geweldige ‘Spoonful’ of ‘Long Black Train’ zijn songs die je bij de ballen nemen.

Het werk van DJ Courtasock stoort mij helemaal niet, integendeel. De songkeuze is uitstekend en de meerstemmigheid van de zangpartijen is geweldig. Ik weet het, superlatieven allemaal, maar dit is echt goed. En we kregen nog leuke dingen op ons bord met ‘In The Pines’, ‘Come On In My Kitchen’ om iets later deze top set af te sluiten met ‘Here Tonight’. Ik had genoten.

De volgende band op de affiche is voor mij alweer een onbeschreven blad. “Inconnu au régiment” zouden onze zuiderburen zeggen. Ik heb het hier over Caitlin Krisko and The Broadcast. De band wordt omschreven als een power house soulrock band met een zangeres afkomstig uit Asheville, NC.

Buiten Caitlin, die de vocals voor haar rekening neemt, bestaat de band verder uit Aaron Austin (gitaar), Willaim Seymour (bas) en Michael W. Davis (drums). De band speelt een mix van soulrock, blues en pop. Benieuwd naar het live resultaat. Er wordt stevig gestart door deze jonge Amerikanen met ‘Steamroller’ en ‘Blue Heron’ en onmiddellijk valt de goede stem van Caitlin op.

De band heeft net een nieuwe plaat op de markt en met ‘Devil On Your Side’ krijgen we daar een voorsmaakje van. Caitlin is duidelijk “een vrouw met ballen” want met ‘Never Love A Man’ waagt ze zich aan een nummertje van Aretha Franklin. Altijd gevaarlijk om zo’n diva te coveren, maar ze heeft dit met verve gedaan. De rest is redelijk oké, maar alweer weinig raakvlakken met blues vond ik en we peddelden richting einde set met ‘Hole In My Heart’, ‘Fighting’ en ‘Haunted’.

Stilaan kwamen we aan het einde van deze uitgebreide affiche en de laatste die mocht proberen de rootstent in vuur en vlam te zetten was het Stef Kamil Carlens & The Swoon. Stef Kamil is een veelzijdige artiest en een talentvolle muzikant want naast zanger is hij ook beeldend kunstenaar, componist en producer.

Met “Walk On Red, Stop On Green” bracht hij dit jaar een nieuw album uit. Vandaag is hij aanwezig samen met Nel Ponsaerts (zang en keys) en Rahmat Edmonds (zang, viool, mandoline en gitaar). Stef is een schitterende muzikant en muzikale duizendpoot en dat bleek alweer op dit optreden. Dezelfde muzikale kwaliteiten gelden trouwens ook voor zijn twee begeleidsters en je hoort dat dit trio zeer goed op elkaar is ingewerkt.

Zeer aangenaam was het al van in het begin met ‘Bigger Man’ en ‘Cover Me’, dat welgekend is van Bruce Springsteen. Er wordt vervolgd met een hele mooie ballad. Magnifiek, een nummer dat je pakt, ik kreeg er zowaar “kiekenboelen” van. Alles vormt een heel mooi geheel en het was genieten van de prachtige driestemmigheid. Ik weet dat dit niet zo in de smaak van velen zal vallen, maar als het goed is, is het goed. En dit was geweldig goed vond ik. Dit was alvast weer optreden dat mij heeft blij gemaakt en dat zou de laatste band ook al zeker doen.

Voor echte blues moesten we jammer genoeg wachten tot het einde van de dag, maar met JJ Thames & Luca Giordano Band, zouden we Chicago blues met ballen krijgen. Hoewel geboren in Detroit, Michigan, wordt JJ ook weel de “Mississippi Blues Diva” genoemd. Van kleins af was het duidelijk dat haar leven zich in de muziek zou afspelen. Toen ze 17 was verhuisde de familie richting de “Magnolia State” waar Jackson haar thuisbasis zou worden. Dit zou de topper van het weekend moeten worden.

Om haar te begeleiden, heeft ze voor toppers gekozen met Luca Giordano (gitaar) en zijn band die verder bestaat uit Walter Monini (bas), Abramo Riti (keys) en Fabio Collela (drums). En het werd het bluesfeestje waar iedereen zat op te wachten beginnend met ‘Bright Lights’. Een diva “firts class” en met een Luca Girodano die zich alweer van zijn beste kant liet horen.

JJ beweegt als een jonge deerne over het podium en haar stem klinkt als een klok. Dit is waarvoor wij gekomen waren. Wat dacht u van ‘I’m Leaving’, ‘Get You Some Blues’ of ‘Boom Boom’. Whoop whoop!!! Showtime baby!!! JJ en de band zouden blijven knallen met toppers als ‘Tutti Frutti’, ‘The Thrill Gone’ en een schitterende versie van ‘I’d Rather Go Blind’.

Laat op de avond en nog steeds een massa volk in de tent, logisch ook want dit was blues van de bovenste plank en ze slaagde er nog in om een algemene sing along te bereiken met ‘Stand By Me’. Miss Thames, u bent een grote dame! Schitterende afsluiter die maar niet van ophouden weet, dit tot groot jolijt van een nog steeds voltallig publiek!

Voor wie er nog niet genoeg van kan krijgen, was er nog een stevige after-party en die wordt verzorgd door niemand minder dan David Ronaldo & The Dice! Waar is dat feestje, wel hier is dat feestje!!! En het werd natuurlijk een dikke party, met David Ronaldo en zijn muzikale gang kan het ook niet anders. Knallen van bij de eerste noten met ‘Palmyra’, ‘Wasted My Life’ en ‘Price On My Head’. Het is altijd genieten geblazen als David en zijn muzikale toppers de party verzorgen. Ik ben ondertussen een grote fan geworden en ik ben blijkbaar niet alleen.

Met een horde fans voor het podium wordt een feestje bouwen hier op dit late uur nog vanzelfsprekend. Uiteraard zorgen niet enkel de fans van 'David Ronaldo & The Dice' hier voor het fest maar ook de nog degene die het festival met verve hebben doorstaan en daar zijn uiteraard ook onze Nederlandse en Duitse vrienden bij.

Een hoogtepunt voor Vic Varenwinkel en de Varenwinkel aanhang is uiteraard 'Almost Cut My Hair' en zo wordt elk greintje vermoeidheid van drie dagen alles geven uiteraard al vlug vergeten. Tot achteraan de tent worden nummers als 'Fix It' en 'World's Ens Blues' meegezongen waarbij we al vlug gaan denken van...gracias a Los Mexicanos die door hun annulatie dit alles mogelijk kwamen te maken.

Niets dan klasbakken op het podium wat dan weer resulteert in nieuwe nummers als het met rock 'n roll gespeende 'Too Old To Die At 27' waardoor we al lang niet meer kunnen wachten vooraleer die aangekondigde vinylplaat er zal zijn. Toch ook nog even vlug vermelden dat op zaterdag 2 november deze 'David Ronaldo & The Dice' samen met 'Red Red' een 'back to back' concert zullen geven in de 'Hnita Hoeve' in Heist-op-den-Berg, dus reppen voor een ticketje te bemachtigen via de kanalen van deze twee bands.

Met 'Substance Boogie' zoeken de heren het gezelschap op van de 'King of Ireland', Rory Gallager en ontploft de tent uiteraard bij het horen van 'Going To My Hometown'. Ook JJ Thames bracht het vanavond maar de versie van 'Whipping Post' is dan toch weer de real deal. In het gezelschap van David en de zijnen is Neil Young zijn 'Down By The River' dan weer het summum van They shoot horses don't they...en hopen we zo dat Patrick Cuyvers zijn ontvreemde laptop nog wel terecht zal komen.

Einde dus van een muzikaal weekend. Beetje gemengde gevoelens heersen bij mij. Iets te weinig blues naar mijn zin en volgens ik hier en daar hoorde, niet enkel bij mij. Keuze van de organisatie dus. Wel een aantal leuke dingen gezien en gehoord en kon ik redelijk tevreden terugblikken op deze tweedaagse. Voor de rest niets anders dan felicitaties voor de mooie, perfecte en verzorgde organisatie en de goede ontvangst. Maar dit zijn de dikke troeven van (GE)Varenwinkel natuurlijk. Bedankt en tot volgend jaar!

Marcel

Nutella, the real thing :-)